Parni valjak na ''moravski'' pogon

Ako je Srbija zemlja košarke, onda Čačak u njoj mora da zauzme posebno mesto kao najkošarkaškiji grad, za mnoge i košarkaška prestonica. Ovaj grad je u proteklih 76 godina srpskoj i jugoslovenskoj košarci dao brojne asove, legendarne košarkaše i trenere, a ono što je posebno zanimljivo je to što su se najbolji šuteri koji su prema urbanoj legendi ''oprali ruke u Moravi'' neretko selili u Partizan i pisali istoriju i čačanskog i beogradskog kluba.

Borac i Partizan će se u okviru šestog kola AdmiralBet ABA lige sastati u subotu od 19 časova u Čačku, biće to pravi praznik košarke, a ovaj susret će biti poseban jer je posle 28 godina na klupi Partizana ponovo Željko Obradović, čovek koji je iz Čačka preko Partizana stigao do najviših evropskih visina i danas je najtrofejniji evropski trener sa čak devet titula prvaka Evrope, a ostale trofeje je teško i prebrojati. Željko Obradović je za ekipu Borca debitovao u sezoni 1977/78, kao 18-godišnjak i vrlo brzo se izborio za svoje mesto na poziciji plejmejkera, pa je u narednih nekoliko sezona bio standardni prvotimac čačanskog kluba. Iz tog perioda njegove blistave karijere, pamti se i nadimak ''Žoc'' po kome je Obradović i danas prepoznatljiv, a koji predstavlja skraćenicu od Željko Obradović ''Cepač''. To je svojevrsna ilustracija kako je Obradović ''cepao'' mrežice u dresu Borca, a što je od 1984. godine nastavio i u Partizanu, ali i u reprezentaciji Jugoslavije. ''Čačanska veza'' je zaslužna i za to što je Obradović 1991. godine, iznenada odlučio da okonča igračku karijeru, i to baš tokom priprema nacionalnog tima za Evropsko prvenstvo te godine. Još jedan košarkaški velikan iz Čačka Dragan Kićanović je kao tadašnji direktor Partizana ubedio Obradovića da preuzme ulogu šefa struke crno-belih, iako je ''Žoc'' tada imao tek 31 godinu. Prihvatio je taj izazov i već u prvoj sezoni je, uz podršku svojevrsnog mentora Aleksandra Nikolića, uspeo da ekipu Partizana, uz osvojene domaće trofeje, odvede i na krov Evrope, što je bio samo početak serije Obradovićevih evropskih trofeja. Izvanredne rezultate Obradović je ostvarivao i kao selektor reprezentacije SR Jugoslavije i danas se može pohvaliti da je jedini koji je osvajao titule prvaka sveta i kao igrač i kao trener. Svoju ljubav prema Čačku Željko Obradović je pokazao i pre četiri godine kada je u goste ekipi Borca doveo tadašnjeg prvaka Evrope, ekipu turskog Fenerbahčea čiji je trener u to vreme bio.

Dragan Kićanović je uz Obradovića najveće košarkaško ime koje je u karijeri pronosilo slavu i Borca i Partizana. Popularni Kića je ponikao u čačanskom Železničaru, a za Borac je odigrao samo jednu sezonu, i to kakvu. To je bila sezona 1972/73, kada su Čačani zauzeli četvrto mesto, sa istim brojem bodova kao trećeplasirani Partizan i izborili istorijski plasman na evropsku scenu. Uz Radmila Mišovića, Dragan Kićanović je predvodio taj sjajni tim Borca, a pamti se i njegovih 59 poena iz meča protiv Kombinata iz Zrenjanina, uz napomenu da tada nije bilo šuteva za tri poena. Partizan je uočio njegov talenat i već naredne sezone doveo Kićanovića u svoje redove, a u crno-belom dresu Kića je nastupao sve do 1981. godine kada je prešao u italijanski Skavolini. U tom periodu je sa Partizanom osvojio tri titule prvaka, jedan Kup Jugoslavije i dva evropska Kupa Radivoja Koraća, uz brojne uspehe i sa reprezentacijom Jugoslavije kao što su tri evropske i jedna titula svetskog prvaka.

Pisati o velikanima košarke u Čačku, a ne posvetiti posebnu pažnju Radmilu Mišoviću, ''Maršalu sa Morave'', jednostavno nije moguće, iako se ovde bavimo igračima koji su tokom karijere igrali i za Borac i za Partizan. Bilo je više pokušaja da se i Mišović privoli da obuče crno-beli dres, ali on jednostavno sebe nije video u Beogradu, najlepše mu je bilo u Borcu gde je kao igrač proveo čitavih 20 godina, od 1958. do 1978. godine. Bio je prava mašina za postizanje koševa, pet puta proglašavan za najboljeg strelca jugoslovenske lige, ali je za reprezentaciju nastupio svega pet puta, između ostalog i zbog konflikta sa tadašnjim selektorom Rankom Žeravicom. U Borcu je kasnije ostao i kao funkcioner i predsednik kluba sve do 2011. godine.

Žoc, Kića i Maršal su najveća imena koja je do sada Čačak iznedrio, ali bilo je još odličnih igrača koji predstavljaju vezu između Borca i Partizana. Pre svih, centar Josip Farčić, koji se 1967. godine preselio iz Čačka u Partizan i među crno-belima ostao čitavih deset godina. Popularni ''General'' koji je oficirsku uniformu zamenio košarkaškim dresom je tokom karijere bio prepoznatljiv i po specifičnom izvođenju slobodnih bacanja, ''iz bunara'', a zajedno sa Kićanovićem je deo ekipe koja je u sezoni 1975/76 donela Partizanu prvu titulu prvaka Jugoslavije. Uz Željka Obradovića, krajem osamdesetih godina prošlog veka u Partizanu su zaigrala i još dvojica bivših igrača Borca, plejmejker Vladimir Androić i krilni centar Marko Ivanović. Androić je kasnije kao trener postao dugogodišnji Obradovićev saradnik u Fenerbahčeu, a sada mu je pomoćnik i u Partizanu, dok je Ivanović danas ponovo u Borcu, ovoga puta kao generalni menadžer kluba.

Par godina kasnije, kada se razbuktao rat u bivšoj Jugoslaviji, tada mladi i talentovani bek iz Sarajeva Haris Brkić preselio se u Čačak, gde je u Borcu nastavio svoj košarkaški razvoj i njegov veliki potencijal brzo su prepoznali u Partizanu, pa je već 1993. krenuo već dobro ''utabanim putem'' iz Čačka u redove crno-belih. Do 1999. je već osvojio tri titule prvaka i tri trofeja u Kupu, uz plasman na fajnal for Evrolige 1998. godine. Nažalost, 2000. godine je tragično nastradao nedugo posle povratka iz Partizana. Sredinom devedesetih je u Borcu stasavao još jedan odlični šuter, rođeni Užičanin Miroslav Radošević  koji je 1997. godine iz Borca prešao u Partizan kao najbolji strelac lige i u crno-belom dresu je proveo tri naredne godine. Već u prvoj, u timu sa Brkićem je izborio pomenuti plasman na fajnal-for Evrolige, a može se pohvaliti i sa dva trofeja u Kupu SR Jugoslavije. Takođe, bio je i član nacionalnog tima koji je 1997. godine postao prvak Evrope. Početkom ovog veka, svojevrsnu tradiciju prelazaka iz čačanskog Borca u Partizan nastavio je još jedan odlični šuter, Uroš Tripković. On je to učinio još kao šesnaestogodišnjak, 2002. godine, a posle kraćeg ''kaljenja'' u kadetima i omladincima crno-belih, Duško Vujošević nije dugo čekao da mu ukaže šansu i Tripković je to iskoristio. U Partizanu je proveo sedam godina i za to vreme osvojio sedam titula državnog prvaka, dva kupa Radivoja Koraća i tri trofeja u tada Jadranskoj, a danas AdmiralBet ABA ligi. Nekoliko godina kasnije su članovi Partizana postali i reprezentativci Miroslav Raduljica i Aleksandar Rašić, ali oni nisu direktno iz Borca došli među crno-bele. Od istaknutih Čačana u Partizanu moramo pomenuti i trenera Vladu Jovanovića koji je 2011. i 2012. godine osvojio dve titule prvaka države i jednu u Jadranskoj ligi. I u sadašnjem sastavu Partizana ima igrača koji su stasavali u Borcu, poput beka Alekse Avramovića i centra Dušana Miletića. S obzirom da ih sa klupe vodi Željko Obradović, uz podršku Vlade Androića, čačanska publika imaće više razloga da uputi brojne pozdrave gostujućem timu u subotu u dvorani kraj Morave.