Nemcima prija madridska klima

Veličina najtrofejnijeg evropskog kluba Real Madrida umnogome nadilazi španske okvire i prostire se među populacijom onih čiji sunarodnici su nosili dres kraljevskog kluba.

Nepisano je pravilo da su Brazilci i Francuzi ostavili najdublji trag na „Santijago Bernabeu“ kada je reč o inostranim igračima. Između njih našli su se Argentinci čiji značaj je u najvećem španskom klubu izbledeo nakon ekspanzije u prvoj deceniji ovoga veka.

Odlaskom Anhela Di Marije na leto 2014. godine, okončen je višegodišnji period Argentinaca na „Santjago Bernabeu“. Svega mesec dana ranije pre nego što će krilni fudbaler razdužiti opremu kraljevskog kluba, pedantni nemački vezista Toni Kros postaće drugo najskuplje pojačanje Real Madrida toga leta.

Bilo je to svega nekoliko dana pošto će 24-godišnji vezni fudbaler rodom iz Zapadne Pomeranije postati svetski šampion sa reprezentacijom Nemačke, savladavši u finalu Di Marijinu Argentinu.

U godini u kojoj će zaokružiti deceniju boravka u Real Madridu, Kros se može podičiti priznanjem da je jedan od nekolicine najboljih stranaca istoriji španskog velikana.

Osim dvocifrenog broja trofeja i učestvovanju u osvajanju četiri Lige šampiona, Kros je uz Luku Modrića, Kristijana Ronalda, Marsela, Karima Benzemu i Roberta Karlosa stranac sa najvećim brojem utakmica u dresu kraljevskog kluba.

Mandatom u Realovom dresu, bivši fudbaler Bajerna iz Minhena pokazao je da sa angažovanjem Nemaca nema greške na „Santijago Bernabeu“.

Mada će teško ijedan njegov sunarodnik nadmašiti Krosov značaj u dresu kraljevskog kluba, ne bi trebalo zanemariti ni preostalih 10 koji su kroz istoriju osetili šta znači igrati pod svetlima reflektora Real Madrida.

Iako je još pre 110 godina Valter Rosicki proveo jednu sezonu (1913-1914) u Real Madridu nakon prelaska iz Barselone, istorija Nemaca u kraljevskom klubu zvanično je započela prelaskom Ginter Necera iz Borusije Menhengladbah na leto 1973. godine.

Bio je to jedan od najvećih poslova u transfer politici Real Madrida i neverovatan potez čelnika kraljevskog kluba da privole najboljeg nemačkog fudbalera da napusti domovinu.

Sin piljara iz Menhengladbaha i dvostruki uzastopni fudbaler godine u Nemačkoj (1972. i 1973), dao je ogroman doprinos osvajanju prve dve titule u istoriji Borusije. Necer je u pravom smislu bio dete Borusije pošto je još kao osmogodišnjak zadužio opremu kluba, razduživši je kao formiran fudbaler u najboljem životnom dobu.

Necer je stigao u Real Madrid između dva reprezentativna uspeha kao odgovor kraljevskog kluba na Barseloninu kupovinu Johana Krojfa.

Godinu dana ranije doneo je Zapadnoj Nemačkoj prvu titulu evropskog šampiona, a već 1974. godine bio je deo tima koji je osvojio Svetsko prvenstvo.

Senku na dotadašnji najveći uspeh nemačkog fudbala bacila je odluka selektora da Necera ne uvrsti u startnih 11 protiv Holandije pošto je šansu dobio Volfgang Overat, tadašnji provotimac Kelna.

Necer je u to vreme bio igrač sa najboljom preciznošću dodavanja u fudbalu, a duga kosa i elegancija na terenu činile su ga jednim od najatraktivnijih igrača.

U dresu Real Madrida sakupio je 100 utakmica, osvojivši po dve titule šampiona države i Kupa kralja.

Njegov boravak u kraljevskom klubu pokazao se kao idealna preporuka čelnicima Real Madrida da angažuju njegovog reprezentativnog kolegu Paula Brajtnera, koji je takođe bio deo državnog tima Nemačke na putu osvajanja Svetskog i Evropskog prvenstva.

Polivalentni Brajtner stigao je tačno godinu dana posle Necera na „Santjago Bernabeu“, okićen zlatom sa planetarnog prvenstva u Nemačkoj.

Jedan od svega petorice fudbalera koji su postizali golove u dva finala prvenstva sveta započeo je karijeru kao levi bek, ali su ga njegove natprosečne fudbalske sposobnosti ubrzo prebacile u vezni red pa je u međuvremenu postao jedan od najboljih fudbalera na sredini terena.

U Real Madrid je stigao kao jedan od pouzdanijih prvotimaca Bajerna iz Minhena početkom sedamdesetih godina, kada je bavarski klub vodio velike bitke protiv Necerove Borusije za titulu šampiona Nemačke.

I dok su u Nemačkoj vodili žestoke duele za „Salataru“, Brajtner i Necer bili su kohezivni deo kraljevskog kluba na putu osvajanja trofeja prvaka Španije 1975. i 1976. godine.

Velike zasluge u tom periodu idu na ruku jugoslovenskom treneru Miljanu Miljaniću, koji je stigao leta 1974. godine nakon prosečnog osmog mesta Real Madrida prethodne sezone.

Brajtner je kod Miljanića igrao ključnu ulogu na sredini terena, dok je trofejni stručnjak načinio potez sezone kada je Necera gurnuo na mesto napadača u tandemu sa argentinskim golgeterom Robertom Martinezom.

I naredne sezone Miljanić je na krilima Brajntera i Necera odbranio šampionski naslov, završivši sa pet bodova više od Krojfove Barselone.

Da Nemcima prija madridska klima pokazao je i primer Ulija Štilikea. Do Krosovog dolaska ovaj besprekorni vezista bio je Nemac sa najdužim mandatom u Real Madridu.

Sa visokom fudbalskom inteligencijom i reputacijom trostrukog uzastopnog šampiona Nemačke, Štilike je stigao u Real Madrid na leto 1977. godine i postao jedan od ljubimaca navijača.

Da u sebi nosi šampionski gen videlo se po tome što je u prve tri sezone u Real Madridu osvojio isto toliko titula prvaka Španije, a na tačno deceniju od osvajanja UEFA Kupa sa Borusijom isto će ponoviti i u dresu kraljevskog kluba.

Nije bilo nikakve sumnje u uzajamnu ljubav Štilikea i najtrofejnijeg španskog kluba, a njegove klupske uspehe u Real Madridu pratila su i brojna individualna priznanja.

Vezista upamćen po specifičnom imidžu sa brkovima kao zaštitnim znakom čak četiri puta uzastopno proglašavan je za inostranog fudbalera godine u Španiji.

Zanimljivo je da je Štilike debitovao za Borusiju u oproštajnom meču Necera, a samo godinu dana ih je delilo da zajedno obuku Realov dres.

O njegovim madridskim danima najbolje svedoči odluka Nemaca da promene pravilo prema kojem samo fudbaleri iz domaće lige mogu da igraju za reprezentaciju.

Tri godine po Štilikeovom odlasku iz Reala, „Plavi anđeo“ je sleteo iz Barselone u Madrid. Za one nešto mlađe, reč je o čuvenom Berndu Šusteru, prepoznatljivom plavokosom nemačkom fudbaleru koji je žario i palio tokom osamdesetih godina.

Mada nije zanemarljiv broj igrača koji su nosili dres oba kluba, Šusterov prelazak u Real Madrid izazvao je opšte iznenađenje te 1988. godine. Sam Pep Gvardiola priznaće da je kao dečak uživao da gleda nemačkog vezistu tokom niza sezona na „Kamp Nou“.

Iako je proveo svega dve sezone na „Santjago Bernabeu“, Šuster se za to vreme okitio sa čak četiri trofeja što je njegov boravak u Madridu činilo uspešnim.

Devedesete godine od namačkih fudbalera u Real Madridu obeležio je čuveni golman Bodo Ilgner, koji će ustupiti mesto budućem kapitenu Ikeru Kasiljasu u sezoni 1999/00.

Posle kraha sa Kristofom Mecelderom, Nemcima će obraz u Real Madridu osvetlati Mesut Ozil i Sami Kedira, mladi fudbaleri koji su se preporučili odličnih igrama na Mundijalu 2010. godine u Južnoj Africi.

Četiri godine nakon njih stići će i spomenuti Kros, a poslednji u nizu nemačkih igrača došao je Antonio Ridiger, besprekorni štoper koji već drugu sezonu briljira u defanzivnoj liniji tima.

Upravo će Kros i Ridiger igrati veliku ulogu ove srede u revanš meču polufinala Lige šampiona protiv Bajerna iz Minhena. Madridski duel počinje od 21 sat, a prvi meč u Nemačkoj završen je 2:2.

Real da dočekuje nakon rutinske pobede protiv Kadiza 3:0, kojom je došao na korak od overavanja titule prvaka Španije, dok je Bajern porazom u Štutgartu 3:1 ugrozio drugo mesto. Ali, to je nebitno, oba tima su razmišljala o meču u sredu.