Pre tačno 32 godine! Đorđevićeva trojka - Trenutak u kome je vreme stalo!
Autor: Mihajlo Vidojević
utorak 16.04.2024.
14:15
Izvor: Sportske.net
Na današnji dan, sada već pre 32 godina, KK Partizan prvi put je dokazao da "realnost nije briga na koju se igrači u crno-belom dresu obaziru".
Screenshoot: YouTube
Povezane vesti
"68:68! Još 30, 25, 24 sekunde. Partizan je ostao bez Danilovića, međutim Španci očigledno čekaju poslednji trenutak da završe taj napad. Deset sekundi... i pogodak, još samo osam sekundi! Dva poena prednosti za Špance. Đorđević..." bile su reči Dragana Nikitovića kojima je napravljena uvertira za ono što će se nekoliko sekundi kasnije dogoditi.
Te 1992. godine Partizan je predvođen trenerom početnikom i bivšim kapitenom ekipe, Željkom Obradovićem, još jednom počeo da pravi tim iz temelja i da se nada da će alhemija koja znoj pretvara u zlato ponovo dati rezultat.
Nisu se tada u klubu iz Humske nadali da će bez Divca, Paspalja, Savovića i Grbovića uspeti da doguraju daleko u Evroligi ali je realnost i u to vreme bila briga na koju se u Partizanu nisu previše obazirali.
Godina u kojoj je Partizan bio prinuđen da evropske mečeve igra na neutralnom terenu, u predgrađu španske prestonice, počela je iznenađujuće dobro.
Sa devet pobeda i pet poraza crno-beli su zauzeli četvrto mesto u grupi, tadašnjeg Kupa evropskih šampiona, preteče Evrolige. Sudbina je htela da u četvrtfinalu Partizan dobije jednog od glavnih pretendenata na trofej u elitnom evropskom takmičenju, italijanski Knor iz Bolonje.
U prvom susretu, jedinom koji je igran u Beogradu, Partizan je 12. marta 1992. godine savladao Knor rezultatom 78:65, a pet dana kasnije, u Bolonji, crno-beli su poraženi minimalnim rezultatom 61:60. "Majstorica" je donela veliki pritisak i neizvesnost sa kojim su se košarkaši Partizana uspešno izborili što im je donelo pobedu od 69:65, a samim tim i plasman na završni turnir u Kupa evropskih šampiona u Istanbulu.
Smotra četiri najbolje evropske ekipe tog vremena bila je zakazana za period od 14. do 16. aprila a učešće su, pored Partizana, uzele još ekipe Filipsa, Estudijantesa i Huventuda.
U polufinalnom okršaju sa favorizovanim Filipsom crno-beli su slavili rezultatom 82:75, plasiravši se tako u svoje prvo, i za sada jedino evropsko košarkaško finale. Drugi finalista bio je španski Huventud, Partizanov rival iz grupne faze takmičenja.
Finale je odigrano 16. aprila 1992. godine u dvorani "Abdi Ipekči" u Istanbulu. U meču prepunom preokreta Partizan je na poluvremenu imao prednost od šest poena (40:34) ali je tokom drugog perioda igre inicijativa prešla na stranu Katalonaca koji osam sekundi pre kraja dolaze do minimalne prednosti (70:68).
San generacija poklonika crno-bele boje stao je u tih osam sekundi i trku kapitena Saleta Đorđevića ka polovini Huventuda. Uz trk, pa šut uz zadršku, Đorđević je svojom rukom ispisao najsvetliju stranicu srpske klupske košarke.
Partizan je trojkom koju je pogodio Aleksandar Đorđević došao do prve i jedine titule šampiona Evrope a jugoslovenska košarka tada je dobila četvrtu ekipu koja je slavila u finalu Kupa evropskih šampiona, jer su pre crno-belih isto učinili Bosna, Cibona i Jugoplastika.
Vođeni od strane sada najtrofejnijeg evropskog trenera, Aleksandar Đorđević, Predrag Danilović, Nikola Lončar, Ivo Nakić, Vlada Dragutinović. Mlađan Šilobad, Slaviša Koprivica, Željko Rebrača, Zoran Stevanović i Dragiša Šarić zlatnim slovima su urezali svoja imena u istoriju srpske košarke i KK Partizan.
Istanbul i dvorana "Abdi Ipekči" ostali su sinonim za najveći uspeh crno-belih u istoriji kluba a poklič Dragana Nikitovića i danas odzvanja u glavama svakog iskrenog ljubitelja košarke u Srbiji...
"Tri poena, tri poena! Vreme je isteklo, vreme je isteklo... Nemojte se ljutiti, što sam zaćutao, na trenutak! 71:70... ...Partizan je šampion Evrope!"
Te 1992. godine Partizan je predvođen trenerom početnikom i bivšim kapitenom ekipe, Željkom Obradovićem, još jednom počeo da pravi tim iz temelja i da se nada da će alhemija koja znoj pretvara u zlato ponovo dati rezultat.
Nisu se tada u klubu iz Humske nadali da će bez Divca, Paspalja, Savovića i Grbovića uspeti da doguraju daleko u Evroligi ali je realnost i u to vreme bila briga na koju se u Partizanu nisu previše obazirali.
Godina u kojoj je Partizan bio prinuđen da evropske mečeve igra na neutralnom terenu, u predgrađu španske prestonice, počela je iznenađujuće dobro.
Sa devet pobeda i pet poraza crno-beli su zauzeli četvrto mesto u grupi, tadašnjeg Kupa evropskih šampiona, preteče Evrolige. Sudbina je htela da u četvrtfinalu Partizan dobije jednog od glavnih pretendenata na trofej u elitnom evropskom takmičenju, italijanski Knor iz Bolonje.
U prvom susretu, jedinom koji je igran u Beogradu, Partizan je 12. marta 1992. godine savladao Knor rezultatom 78:65, a pet dana kasnije, u Bolonji, crno-beli su poraženi minimalnim rezultatom 61:60. "Majstorica" je donela veliki pritisak i neizvesnost sa kojim su se košarkaši Partizana uspešno izborili što im je donelo pobedu od 69:65, a samim tim i plasman na završni turnir u Kupa evropskih šampiona u Istanbulu.
Smotra četiri najbolje evropske ekipe tog vremena bila je zakazana za period od 14. do 16. aprila a učešće su, pored Partizana, uzele još ekipe Filipsa, Estudijantesa i Huventuda.
U polufinalnom okršaju sa favorizovanim Filipsom crno-beli su slavili rezultatom 82:75, plasiravši se tako u svoje prvo, i za sada jedino evropsko košarkaško finale. Drugi finalista bio je španski Huventud, Partizanov rival iz grupne faze takmičenja.
Finale je odigrano 16. aprila 1992. godine u dvorani "Abdi Ipekči" u Istanbulu. U meču prepunom preokreta Partizan je na poluvremenu imao prednost od šest poena (40:34) ali je tokom drugog perioda igre inicijativa prešla na stranu Katalonaca koji osam sekundi pre kraja dolaze do minimalne prednosti (70:68).
San generacija poklonika crno-bele boje stao je u tih osam sekundi i trku kapitena Saleta Đorđevića ka polovini Huventuda. Uz trk, pa šut uz zadršku, Đorđević je svojom rukom ispisao najsvetliju stranicu srpske klupske košarke.
Partizan je trojkom koju je pogodio Aleksandar Đorđević došao do prve i jedine titule šampiona Evrope a jugoslovenska košarka tada je dobila četvrtu ekipu koja je slavila u finalu Kupa evropskih šampiona, jer su pre crno-belih isto učinili Bosna, Cibona i Jugoplastika.
Vođeni od strane sada najtrofejnijeg evropskog trenera, Aleksandar Đorđević, Predrag Danilović, Nikola Lončar, Ivo Nakić, Vlada Dragutinović. Mlađan Šilobad, Slaviša Koprivica, Željko Rebrača, Zoran Stevanović i Dragiša Šarić zlatnim slovima su urezali svoja imena u istoriju srpske košarke i KK Partizan.
Istanbul i dvorana "Abdi Ipekči" ostali su sinonim za najveći uspeh crno-belih u istoriji kluba a poklič Dragana Nikitovića i danas odzvanja u glavama svakog iskrenog ljubitelja košarke u Srbiji...
"Tri poena, tri poena! Vreme je isteklo, vreme je isteklo... Nemojte se ljutiti, što sam zaćutao, na trenutak! 71:70... ...Partizan je šampion Evrope!"
0 Komentara