Španija na Mundijalima - Barsina fudbalska revolucija pozlatila "Crvenu furiju"

Španija je oduvek važila za veliku fudbalsku zemlju, 1934. godine u Italiji pobedila je Brazil i odmah zatim ispala od domaće ekipe posle revanša, ali za neki ozbiljniji uspeh nakon četvrtog mesta u Brazilu 1950. godine čekala je punih 60 godina.

Period posle Drugog svetskog rata nije doneo velikih mundijalskih radosti, čak ni u vreme velike dominacije Real Madrida u evropskom fudbalu. Dva puta se “furija” nije ni kvalifikovala, u tri navrata ispadali su u grupnoj fazi takmičenja, dok ni domaćinstvo Svetskog prvenstva 1982. godine nacionalnom timu nije pomoglo da uradi više od ispadanja u drugoj rundi i skromnog 12. mesta.

Na Mundijalu 1986. godine, Španci su stigli do četvrtfinala, da bi ih četiri godine kasnije zaustavio Dragan Stojković Piksi lično, sa jednim masterklasom u Veroni kada je simultankom i dva neverovatna gola srušio nade Španaca da mogu dogurati daleko u Italiji.

Korak dalje Španija je otišla 1994. godine u Sjedinjenim Američkim Državama kada je ispala od Italije koja je dogurala čak do finala. Francuska 1998. donela je veliko razočaranje na Pirinejima, grupu sa Nigerijom, Paragvajem i Bugarskom Španija je završila kao treća, da bi četiri godine kasnije u Južnoj Koreji i Japanu eliminisana u četvrtfinalu od domaćina Koreje. Posle osmine finala u Nemačkoj, istorijski uspeh dogodio se 2010. godine u Južnoj Africi.

Fudbalska revolucija koju je doneo Pep Gvardiola u Barseloni umnogome je uticala na najveći uspeh španskog reprezentativnog fudbala u istoriji. Selektor Visente Del Boske nije paničio ni nakon prve utakmice i poraza od Švajcarske, a kako je turnir odmicao ekipa je igrala sve bolje. Najsjajniju generaciju igrača Španije činili su mahom Barsini fudbaleri popu Ćavija, Inijeste, Pujola, Pedra, Pike, Busketsa, Vilje uz pulene Reala kapitena Kasiljasa, Ramosa i Ćabija Alonsa.

Na putu do trofeja u eliminacionoj fazi, Španija je svaku utakmicu dobila minimalnim rezultatom, što nije bilo naročito svojstveno ofanzivno veoma kvalitetnim fudbalerima, ali turnirski način takmičenja učinio je svoje. Prvo je pao Portugal sa Kristijanom Ronaldo, potom i Paragvaj, da bi u reprizi finala Evropskog prvenstva dve godine ranije u polufinalu minimalcem eliminisana i Nemačka. A onda – veliko finale u Johanesburgu protiv razigrane Holandije.

Stotinu i dvadeset minuta velike drame u glavnom gradu Južne Koreje okončao je Andres Inijesta istorijskim golom kojim je Španija po prvi put u svojoj istoriji podigla “Boginju”. Fudbaler Barselone je tom prilikom proslavio gol skinuvši dres ispod kojeg je na majici bilo ispisano ime tragično nastradalog kapitena Sevilje Antonija Puerte koji je preminuo na terenu.

U Brazilu četiri godine kasnije, Španija je razočarala i iznenađujuće završila takmičenje u grupi sa samo jednom pobedom, iako su očekivanja bila ogromna. Godine 2018. ponovo je Španija ispala od domaćina, ovoga puta od Rusije u osmini finala  i to na identičan način kao 16 godina ranije, posle penala.

Nema dileme da su ambicije Španaca i u Kataru veoma visoke, međutim tamošnji mediji su skeptični zbog određenih rezova koje je napravio selektor Luis Enrike. Možda je to zapravo recept za neku od medalja na Mundijalu.