Karlo Anćeloti

Karlo Anćeloti je bio odličan fudbaler, reprezentativac Italije, kapiten Rome, osvajač Kupa evropskih šampiona sa Milanom, ali nikada nije bio zvijezda oko koga se sve okreće, onaj za kim navijači lude, a djevojke vrište. Još kao igrač je znao da pronađe mjesto na terenu za sebe, da uživa u igri i da sa mjesta lijevog veznog igrača u prvi plan gura Falkaa, Kontija i Di Bartolomeija u Romi, a da u Milanu bude u sijenci Barezija, Tasotija, Rajkarda, Gulita i van Bastena.

Oni koji su ga gledali u rijetkim tv prenosima italijanske lige u bivšoj Jugoslaviji kažu da Anćelotijeva uloga u timu nije bila isključivo fudbalskog karaktera. Kažu da je Anćeloti bio kohezivni faktor svake ekipe u kojoj je nastupao. Nikada nije bio najbolji, najbrži, najvještiji, ali su njegov mirni karakter, čvrsta volja, urođena pronicljivost, uzvišena skromnost, monaška posvećenost i spremnost da svoje „ja“ žrtvuje u cilju ostvarenja cilja kolektiva od njega činili centar svlačionice, nosioca timskog duha, osobu koja je Gulitovu ekstravaganciju, Barezijevo vođstvo, Rajkardovu svojeglavost, Tasotijev temperament i Maldinijevu odlučnost usmjeravala u pravom smijeru, čineći od grupe odličnih igrača fenomenalan tim.

Pored ove sposobnosti i crtica iz opisa njegove ličnosti koje su ga prvo karakterisale kao igrača, a zatim i kao trenera, najveći kvalitet Anćelotija jeste sposobnost da za igrače koje zatekne ili koje mu drugi kupe pronađe pravo mjesto na terenu kako bi njihov doprinos igri bio najveći mogući. Anćeloti djela kao umjetnik koji sačinjava mozaik, staklar koji od krhotina sklapa prelijepi vitraž, stvarajući od ranije neprilagodljivih sastojaka umjetničko djelo vrijedno divljenja.

Anćelotijevi timovi (kada mu poslodavci daju dovoljno vremena da dijagnostikuje i riješi problem) izgledaju monolitno, samopouzdano, sigurni u svoju snagu. U njegovim timovima nema zjapećih šupljina na terenu, a mane je gotovo nemoguće pronaći. Njegovi timovi ne umiru u ljepoti, ali ni ne parkiraju autobus ispred svog gola. Nijedan njegov tim po stilu i načinu igre ne liči na prethodni. Racionalnost, balans i sloboda koju imaju majstori u njegovim timovima su najpreciznije riječi kojima se može opisati njegov fudbal.



foto: Beta/AP Photo/Daniel Ochoa de Olza

U Milanu je stvorio Pirla, Sedorfa premjestio na krilo, Kaki dao svu slobodu u igri, Ševčenka učinio nemilosrdnim egzekutorom, a od Gatuza i Ambrozinija je stvorio, u to vrijeme, najbolji tandem zadnjih veznih na  svijetu. U svoju slagačicu je još ubacio Kafua, koji je sam pokrivao čitavu desnu stranu terena, Silvinja na lijevom boku, dok su centralni dio odbrane držali senatori Maldini, Nesta i Kostakurta. To je bio taj tim koji je godinama igrao zajedno, jer gazda Silvio ima zmiju u džepu. Na navedeni kostur, a kada su to cijene igrača dozvoljavale, bitni elementi slagalice su postajali i Rui Košta, Krespo, Inzagi, Rivaldo i za sve njih je Anćeloti uspio pronaći pravo mjesto, ne remeteći sklad koji svojim rukovođenjem timom stvara.

Čelzi i PSŽ Karlu nisu odgovarali. Njihove prirode se nisu slagale. Instantni uspijeh kao mač nad glavom nije ambijent u kome Anćeloti može na miru da slaže elemente u stilu kakvog briljantnog švajcarskog časovničara.

U Čelziju, iako je osvojio titulu i igrao najefikasniji fudbal u Engleskoj, bio je samo jedno od privremenih rješenja do povratka onog specijalnog. U PSŽ-u, pak, snaga novca je sputavala njegovu kreativnost. Anćeloti je u Parizu neke kockice posložio i na tim osnovima i Zlatanovom umjeću, PSŽ i dalje nastupa. Problem je što kasniji treneri nisu unaprijedili ostavljenu bazu.

I onda dolazi Real. Anćeloti dolazi i tim koji je njegov prethodnik ostavio u očajnom stanju. Igrači nisu pričali između sebe, sebičnost na terenu je došla do nevjerovatnih razmijera, zbog prenapregnutosti sistema i konstantne presije koju Murinnjo vrši je došlo do pucanja. Samopouzdanje igrača je bilo uništeno, a motivacija nije postojala.

Tim je bio sastavljen po želji i ukusu Murinja, u sastav je došao Bejl po diktatu Pereza, pa Anćeloti još jednom nije mogao uticati na izbor igrača. I počeo je da radi ono što najbolje zna. Da improvizuje, kombinuje, uklapa, sistematizuje, isprobava tražeći idealan recept. Prvi dio sezone je proveo u dijagnostikovanju problema, a sa početkom 2014. godine je Real počeo da igra na način koji zatečenim igračima najviše odgovara.

Kasiljas koji brani samo španski Kup i Ligu Šampiona, Pepe koji je prestao tući, Marselo i Koentrao koji se smjenjuju u zavisnosti od protivnika, Ramos kao mečviner, zatim Modrić i Ćabi Alonso kao metronomi tima, Di Marija koji je sa krila prešao na poziciu lijeve polutke da bi se u napadu formirala udarna trojka Bejl-Benzema-Ronaldo. Real je počeo da igra bez pritiska, iz ljubavi prema igri, prisila koja je ranije postojala je nastala, tim je postao jedno, svi su se posvetili ostarivanju jednog cilja. Deseta titula prvaka Evrope je došla i mislilo se da Real sa Anćelotijem ne može bolje.



foto: Beta

Međutim, Perez nije mislio isto. Prodao je Ćabi Alonsa i Di Mariju, doveo zlatnu marketinčku koku Hamesa Rodrigeza (Kolumbijci i stali Južnoamerikanci kažu Hames, ne Džejms) i Tonija Krosa. Anćeloti je ponovo bio na ispitu, ali ovaj put mu je trebalo samo uvodnih mjesec dana da stvari postavi na svoje mjesto.

Don Karlitov Real sada igra tečnije, snažnije, ljepše i bolje nego proljetos, a tihi trener, uz Gusa Hidinka jedan od poslednjih gospodina evropskog fudbala, zadovoljno sjedi na klupi i trlja ruke, uživajući u sjeni reflektora prepuštajući svu pažnju medija Ronaldu i ekipi.

To je uloga u kojoj se Karlo Anćeloti najbolje osjeća. Čovjek iz sijenke. Nikada menadžer, uvijek trener. Gospodin Trener.