Nemci 18 godina kasnije – traži se novi Lam!

Igrao se tek šesti minut utakmice u Minhenu kada je vihorni levi bek fudbalske reprezentacije Nemačke Filip Lam postigao spektakularan gol protiv Kostarike. Bilo je to na otvaranju Svetskog prvenstva u Nemačkoj 2006. godine u meču koji su „Panceri“ pobedili sa 4:2.

Izvanredan pogodak fudbalera Bajerna iz Minhena najavio je blistavo leto za reprezentaciju domaćina planetarnog šampionata i tim koji je te godine završio kao trećeplasirani na svetu.

Mada će mnogi kao neuspeh okarakterisati treće mesto za reprezentaciju domaćina Mundijala, prosečan Nemac će se 18 godina kasnije sećati tog prvenstva kao letnje bajke.

Tome u prilog najbolje svedoči atmosfera koja vlada u nemačkom društvu u danima pred početak Evropskog prvenstva. Predstojeći EURO donekle podseća Nemce na zbivanja iz 2006. godine koja su u potpunosti transformisala imidž četvorostrukog svetskog šampiona.

Bilo je to prvo veliko takmičenje za tadašnjeg selektora Jirgena Klinsmana, koji je dve godine ranije preuzeo nezahvalan zadatak da vrati poljuljano samopouzdanje timu koji je Evropsko prvenstvo 2004. godine okončao u grupnoj fazi.

Ništa lakši posao ne čeka ni sadašnjeg mladog selektora Nemačke Julijana Nagelsmana, kojem će predstojeći EURO biti prilika da vrati ponos državnog timu nakon neuspeha na Mundijalu u Kataru i tek za nijansu boljeg rezultata na prethodnom prvenstvu Evrope.

Baš kao što je tada 42-godišnji Klinsman osetio teret selektorske pozicije u prvom trenerskom angažmanu u karijeru, sličan pritisak natovaren je i na Nagelsmanova leđa, a prethodni pripremni mečevi ne bude preterani optimizam u javnosti.

Nema sumnje da su Nemci očekivali više od svojih reprezentativaca u mečevima protiv Ukrajine i Grčke na stadionima organizatora turnira, ali oni sa nešto dužim pamćenjem sigurno da se sećaju kroz kakvog je „toplog zeca“ prošao Klinsman kada je u martu 2006. godine poražen od Italije.

Bilo je čak 4:1 za budućeg svetskog šampiona, što je stvorilo još veći odijum nemačke javnosti prema nekadašnjem golgeteru koji je napravio radikalan rez prema dotada ustaljenim navikama kada je reč o reprezentativnom fudbalu.

Te 2006. godine čuveni napadač je pružio šansu mladim fudbalerima koji će kasnije činiti okosnicu generacija budućih svetskih šampiona. Osim spomenutom Lamu, Klinsman je toga leta ukazao poverenje Bastijanu Švajnštajgeru, Lukasu Podolskom, Peru Mertezakeru i Robertu Hutu.

I Nagelsman je posegnuo za imenima koja će sasvim izvesno uneti osveženje u tim željan promene. Predstojeći EURO mogao bi da protekne u znaku asa Bajera iz Leverkuzena Florijana Virca, dok priliku da blesne ima i vezista minhenskog Bajerna Aleksandar Pavlović, koji je do poslednjeg trenutka vagao između Nemačke i Srbije.

Mada su ekonomska kriza i niz štrajkova od početka godine uticali da fudbal više ne igra ulogu kao te 2006. godine, mnogi ljubitelji „bubamare“ u Nemačkoj sanjaju Lamov gol u danima pred otvaranje Evropskog prvenstva protiv Škotske u Minhenu.

Znaju vrlo dobro Nemci koliko startna pobeda ume da ubrizga samopouzdanje timu, a nema bolje paralele od one od pre 18 godina kada je Nemačka poslednji put bila domaćin nekog velikog turnira.

Na prethodna tri velika turnira u organizaciji Nemačke, „Panceri“ jedino nisu slavili na otvaranju Evropskog prvenstva 1988. godine pošto su u derbiju kola remizirali protiv Italije 1:1. Bilo je to na turniru gde su u polufinalu eliminisani od kasnijeg šampiona Holandije.

Da nisu uzalud naši stari govorili da se po jutru dan poznaje, svedoči i primer sa Svetskog prvenstva 1954. godine u Švajcarskoj, koje je Nemci pamtiti po prvom trofeju planetarnog šampiona.

Toga leta pre sedam decenija reprezentacija Zapadne Nemačke je dominantno savladala Tursku 4:1 na startu turnira koji je okončan antologijskom pobedom protiv izvanredne selekcije Mađarske 3:2, pogotkom Helmuda Rana nekoliko minuta pre kraja utakmice.

Četiri godine kasnije imali su čast da kao šampioni budu akteri uvodnog meča Mundijala u Švedskoj i tom prilikom su savladali Argentince sa 3:1.

Nemci su siloviti bili i 1966. godine protiv Švajcarske 5:0 u uvodnom meču grupne faze šampionata koji je na kontroverzan način osvojila domaća reprezentacija Engleske, dok je daleko manje ubedljivo bilo osam godina kasnije.

Drugu titulu svetskog šampiona Nemačka je osvojila 1974. godine, ali je na otvaranju turnira slavila samo 1:0 protiv selecije Čilea na Olimpijskom stadionu u Berlinu.

Četiri godine kasnije Nemci nisu uspeli da obrane svetski tron, a tako nešto nagovestio je startni remi protiv Poljske 0:0 na čuvenom „Monumentalu“ u Buenos Ajresu.

Sedamdesete godine Nemci će pamtiti i po velikim uspesima na kontinentalnom prvenstvu. Već na debiju 1972. godine slavili su na turniru održanom u Belgiji koji je protekao u znaku čuvenog Gerda Milera.

Evropsko prvenstvo te godine je brojalo svega četiri reprezentacije na završnom turniru, a u borbi za finale Nemci su savladali domaću Belgiju 2:1 golovima dvostrukog strelca Milera.

Četiri godine kasnije u Beogradu su propustili priliku da obrane evropsku titulu i objedine je sa svetskom iz 1974. U finalu na stadionu Crvene zvezde poraženi su na penale od selekcije Čehoslovačke. Uzbudljiv duel na popularnoj „Marakani“ rešen je na penale gde je viđena čuvena „panenka“ nazvana po istoimenom čehoslovačkom vezisti.

U polufinalu te 1976. godine Nemci su pobedili domaću Jugoslaviju 4:2 uz čak tri pogotka nenadmašnog Milera.

Berićetne osamdesete počele su titulom evropskog šampiona u Italiji 1980. godine. Karl-Hajnc Rumenige se na otvaranju turnira osvetio Čehoslovačkoj koja je završila turnir kao trećeplasirana.

Ova decenija pamtiće se i po dva svetska finala gde su poraženi od Italije i Argentine. Kuriozitet tih turnira je da su Nemci stigli do same završnice turnira uprkos kiksevima u prvom kolu. Naročito bolno bilno je u Španiji 1982. godine kada su ih Alžirci pobedili Hihonu 2:1, dok je četiri godine kasnije Urugvaj uspeo da otkine bod u Meksiku.

Ni 1984. godine se nisu proslavili na Evropskom prvenstvu u Francuskoj pošto su eliminisani već u grupnoj fazi, odigravši na startu turnira 0:0 protiv selekcije Portugala.

Put ka trećoj svetskoj tituli 1990. godine počeli su na „San Siru“ silovitom pobedom protiv Jugoslavije 4:1, dok su nešto manje ubedljiviji bili protiv Češke 2:0 šest godine kasnije kada su u Engleskoj osvojili EURO.

Bilo je to između dva prvenstva sveta devedesetih godina u kojima su Nemci dobacili do četvrtfinala. Startne pobede protiv Bolivije 1994. i SAD-a četiri godine kasnije nagovestile su da tadašnja generacija nema kvalitet da ponovi uspeh sa Mundijala u Italiji.

Naročito blistav start imali su na Mundijalu 2002. godine kada su put do finala najavili ubedljivom pobedom u prvom kolu protiv Saudijske Arabije 8:0 na turniru koji je došao između dva neuspeha na prvenstvima Evrope.

Prvi značajniji pomak nakon organizacije Mundijala 2006. godine načinili su na Evropskom prvenstvu dve godine kasnije kada su put do finala popločali pobedom protiv Poljske na startu turnira.

Trend pada zabeležen je na poslednja tri turnira kada su porazi od Meksika, Francuske i Japana nagovestili limete selekcije koja želi da se vrati na staze stare slave.

Prvu priliku za to imaće ovog petka od 21 sat kada će u grupi A ukrstiti koplja sa selekcijom Škotske na otvaranju turnira. U grupi se još izuzetno kvalitetne selekcije Mađarske i Švajcarske, pa je jasno da je pobeda Nagelsmanovom timu i te kako neophodna kako bi mirnije dočekali nastavak turnira.